ਬਿਨੁ ਭੈ ਕਿਨੈ ਨ ਪ੍ਰੇਮੁ ਪਾਇਆ ਬਿਨੁ ਭੈ ਪਾਰਿ ਨ ਉਤਰਿਆ ਕੋਈ ॥ଶ୍ରଦ୍ଧା-ଭୟ ବିନା କେହି ମଧ୍ୟ ପ୍ରେମ ପାଇ ନାହିଁ ଏବଂ ପାର ହୋଇ ନାହାନ୍ତି। ਭਉ ਭਾਉ ਪ੍ਰੀਤਿ ਨਾਨਕ ਤਿਸਹਿ ਲਾਗੈ ਜਿਸੁ ਤੂ ਆਪਣੀ ਕਿਰਪਾ ਕਰਹਿ ॥ଗୁରୁ ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ପ୍ରଭୁ! ଭୟ, ଶ୍ରଦ୍ଧା ଏବଂ ପ୍ରୀତି ତାହାର ଅନ୍ତର୍ମନରେ ଉତ୍ପନ୍ନ ହୋଇଥାଏ, ଯାହା ଉପରେ ତୁ ନିଜ କୃପା କରୁ। ਤੇਰੀ
ਤਿਨ ਕਾ ਜਨਮੁ ਸਫਲਿਓ ਸਭੁ ਕੀਆ ਕਰਤੈ ਜਿਨ ਗੁਰ ਬਚਨੀ ਸਚੁ ਭਾਖਿਆ ॥ଯିଏ ଗୁରୁଙ୍କ ମତାନୁସାରେ ସତ୍ୟ ବୋଲିଥାଏ, ଈଶ୍ଵର ତାହାର ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜୀବନ ସଫଳ କରି ଦେଇଥାନ୍ତି। ਤੇ ਧੰਨੁ ਜਨ ਵਡ ਪੁਰਖ ਪੂਰੇ ਜੋ ਗੁਰਮਤਿ ਹਰਿ ਜਪਿ ਭਉ ਬਿਖਮੁ ਤਰੇ ॥ସେହି ବ୍ୟକ୍ତି ଧନ୍ୟ ଏବଂ ମହାପୁରୁଷ ଅଟେ, ଯିଏ ଗୁରୁଙ୍କ ମତାନୁସାରେ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ଜପ କରି ବିଷମ ସଂସାର-ସାଗରରୁ ପାର ହୋଇଯାଏ। ਸੇਵਕ
ਮੇਰੈ ਅੰਤਰਿ ਹੋਇ ਵਿਗਾਸੁ ਪ੍ਰਿਉ ਪ੍ਰਿਉ ਸਚੁ ਨਿਤ ਚਵਾ ਰਾਮ ॥ମୋର ଅନ୍ତର୍ମନ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଯାଏ ଏବଂ ଚାତକ ଭଳି ପ୍ରିୟ ପ୍ରିୟ କରିଥାଏ, ନିତ୍ୟ ହରିଙ୍କ ନାମ ଉଚ୍ଚାରଣ କରିଥାଏ। ਪ੍ਰਿਉ ਚਵਾ ਪਿਆਰੇ ਸਬਦਿ ਨਿਸਤਾਰੇ ਬਿਨੁ ਦੇਖੇ ਤ੍ਰਿਪਤਿ ਨ ਆਵਏ ॥ମୁଁ ପ୍ରିୟ-ପ୍ରିୟ ଉଚ୍ଚାରଣ କରିଥାଏ, ଶବ୍ଦ ପ୍ରଭୁ ଦ୍ଵାରା ମୋର ଉଦ୍ଧାର ହୋଇଯିବ, ପ୍ରିୟତମଙ୍କ ଦର୍ଶନ ବିନା ମନ ତୃପ୍ତ ହୁଏନାହିଁ। ਸਬਦਿ ਸੀਗਾਰੁ ਹੋਵੈ ਨਿਤ
ਹਰਿ ਸਿਮਰਿ ਏਕੰਕਾਰੁ ਸਾਚਾ ਸਭੁ ਜਗਤੁ ਜਿੰਨਿ ਉਪਾਇਆ ॥ଯିଏ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜଗତ ଉତ୍ପନ୍ନ କରିଛନ୍ତି, ସେହି ସତ୍ୟ ସ୍ୱରୂପ ଓଁକାରଙ୍କ ଅର୍ଚ୍ଚନା କର। ਪਉਣੁ ਪਾਣੀ ਅਗਨਿ ਬਾਧੇ ਗੁਰਿ ਖੇਲੁ ਜਗਤਿ ਦਿਖਾਇਆ ॥ସେହି ଗୁରୁ ପରମେଶ୍ଵର ପବନ, ପାଣି, ଅଗ୍ନି ଇତ୍ୟାଦିକୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରି ଜଗତ ତମାସା ଦେଖାଇଛନ୍ତି। ਆਚਾਰਿ ਤੂ ਵੀਚਾਰਿ ਆਪੇ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਸੰਜਮ ਜਪ ਤਪੋ ॥ହେ ମନ! ହରିନାମର ଚିନ୍ତନ ହିଁ ତୋର ପୂଜା-ପାଠ,
ਅਨਦਿਨੁ ਰਤੜੀਏ ਸਹਜਿ ਮਿਲੀਜੈ ॥ନିତ୍ୟ ପ୍ରଭୁ-ପ୍ରେମରେ ରତ ରହିବା ବାଲା ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ମିଳି ଯାଇଥାଏ। ਸੁਖਿ ਸਹਜਿ ਮਿਲੀਜੈ ਰੋਸੁ ਨ ਕੀਜੈ ਗਰਬੁ ਨਿਵਾਰਿ ਸਮਾਣੀ ॥ସ୍ଵାଭାବିକ ମିଳନ ଦ୍ଵାରା ପରମ ସୁଖ ମିଳିଥାଏ, କ୍ରୋଧ କରନାହିଁ, ଅହଂ ନିବାରଣ କରି ଲୀନ ହୋଇ ପାରିବ। ਸਾਚੈ ਰਾਤੀ ਮਿਲੈ ਮਿਲਾਈ ਮਨਮੁਖਿ ਆਵਣ ਜਾਣੀ ॥ଗୁରୁଙ୍କ ମାଧ୍ୟମରୁ ସତ୍ୟରେ ଲୀନ ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀର ମିଳନ ହୋଇଯାଏ, ପରନ୍ତୁ ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ଜନ୍ମ-ମରଣରେ ପଡି ରହିଥାଏ।
ਨਾਨਕ ਹਉਮੈ ਮਾਰਿ ਪਤੀਣੇ ਤਾਰਾ ਚੜਿਆ ਲੰਮਾ ॥੧॥ଗୁରୁ ସାହେବର ସନ୍ଦେଶ ଯେ ଯିଏ ଅହଂ ଦୂର କରି ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଥାଏ, ତାହା ପାଇଁ ଲମ୍ବା ତାର ଦିଆଯାଇଥାଏ||1|| ਗੁਰਮੁਖਿ ਜਾਗਿ ਰਹੇ ਚੂਕੀ ਅਭਿਮਾਨੀ ਰਾਮ ॥ଗୁରୁମୁଖୀ ଅଭିମାନ ଦୂର କରି ଜାଗ୍ରତ ରହିଥାଏ। ਅਨਦਿਨੁ ਭੋਰੁ ਭਇਆ ਸਾਚਿ ਸਮਾਨੀ ਰਾਮ ॥ତାହା ପାଇଁ ସତ୍ୟ ଜ୍ଞାନ ବନି ରହିଥାଏ ଏବଂ ସେ ପରମ ସତ୍ୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଠାରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ। ਸਾਚਿ
ਐਸੇ ਘਰ ਹਮ ਬਹੁਤੁ ਬਸਾਏ ॥ଏହା ପୂର୍ବରୁ ମୁଁ ଏପରି ବହୁତ ଶରୀରରେ ନିବାସ କରିଅଛି। ਜਬ ਹਮ ਰਾਮ ਗਰਭ ਹੋਇ ਆਏ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ହେ ରାମ! ଯେତେବେଳେ ମୁଁ ନିଜ ମାତାର ଗର୍ଭରେ ଥିଲି .1॥ରୁହ॥ ਜੋਗੀ ਜਤੀ ਤਪੀ ਬ੍ਰਹਮਚਾਰੀ ॥ମୁଁ କେବେ ଯୋଗୀ, କେବେ ଯତୀ, କେବେ ତପସ୍ଵୀ ଏବଂ କେବେ ବ୍ରହ୍ମଚାରୀ ହୋଇଛି ଆଉ ਕਬਹੂ ਰਾਜਾ ਛਤ੍ਰਪਤਿ ਕਬਹੂ ਭੇਖਾਰੀ ॥੨॥କେବେ ମୁଁ ଛତ୍ରପତି ରାଜା
ਗਉੜੀ ਕਬੀਰ ਜੀ ॥ଗଉଡି କବୀର ଜୀ ॥ ਅੰਧਕਾਰ ਸੁਖਿ ਕਬਹਿ ਨ ਸੋਈ ਹੈ ॥ଭଗବାନଙ୍କୁ ବିସ୍ମୃତ କରି ଅଜ୍ଞାନତା ରୂପୀ ଅନ୍ଧାରରେ କେବେ ସୁଖରେ ଶୋଇ ହୁଏନାହିଁ। ਰਾਜਾ ਰੰਕੁ ਦੋਊ ਮਿਲਿ ਰੋਈ ਹੈ ॥੧॥ରାଜା ହେଉ ବା ଭିକାରି ହେଉ, ଦୁହେଁ ଦୁଃଖୀ ହୋଇ ରୋଦନ କରିଥାନ୍ତି ॥1॥ ਜਉ ਪੈ ਰਸਨਾ ਰਾਮੁ ਨ ਕਹਿਬੋ ॥“( ହେ ଜିଜ୍ଞାସୁ!) ଯେ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମନୁଷ୍ୟର ଜିହ୍ଵା ରାମ ନାମ
ਤੂੰ ਸਤਿਗੁਰੁ ਹਉ ਨਉਤਨੁ ਚੇਲਾ ॥ହେ ମୋର ମାଲିକ! ତୁ ସଦଗୁରୁ ଆଉ ମୁଁ ତୋର ନୂଆ ଚେଲା ଅଟେ। ਕਹਿ ਕਬੀਰ ਮਿਲੁ ਅੰਤ ਕੀ ਬੇਲਾ ॥੪॥੨॥କବୀର ଜୀ କହନ୍ତି- ହେ ପ୍ରଭୁ! ଏବେ ତୋ ଜୀବନର ଅନ୍ତିମ କ୍ଷଣ ଅଟେ, ନିଜର ଦର୍ଶନ ପ୍ରଦାନ କର ॥4॥2॥ ਗਉੜੀ ਕਬੀਰ ਜੀ ॥ଗଉଡି କବୀର ଜୀ ॥ ਜਬ ਹਮ ਏਕੋ ਏਕੁ ਕਰਿ ਜਾਨਿਆ ॥ଯେତେବେଳେ ମୁଁ ଏହା ଜାଣି
ਨਾਨਕ ਲੜਿ ਲਾਇ ਉਧਾਰਿਅਨੁ ਦਯੁ ਸੇਵਿ ਅਮਿਤਾ ॥੧੯॥ହେ ନାନକ! ଏପରି ଅନନ୍ତ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଚିନ୍ତନ କର, ଯିଏ ନିଜ ସାଥିରେ ତୋତେ ସଂସାର ସାଗରରୁ ପାର କରାଇ ଥାନ୍ତି ॥16॥ ਸਲੋਕ ਮਃ ੫ ॥ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 5॥ ਧੰਧੜੇ ਕੁਲਾਹ ਚਿਤਿ ਨ ਆਵੈ ਹੇਕੜੋ ॥ଦୁନିଆର ଏପରି ଧନ୍ଧା କ୍ଷତିକାରକ ଅଟେ, ଯାହା କାରଣରୁ ଏକ ଇଶ୍ଵର ଚିତ୍ତରେ ଆସନ୍ତି ନାହିଁ। ਨਾਨਕ ਸੇਈ ਤੰਨ ਫੁਟੰਨਿ ਜਿਨਾ ਸਾਂਈ ਵਿਸਰੈ