ਇਕਿ ਨਗਨ ਫਿਰਹਿ ਦਿਨੁ ਰਾਤਿ ਨੀਂਦ ਨ ਸੋਵਹੀ ॥କିଛି ଲୋକ ନଗ୍ନ ଭ୍ରମଣ କରିଥାନ୍ତି, ନିଦ୍ରା ଯାଆନ୍ତି ନାହିଁ। ਇਕਿ ਅਗਨਿ ਜਲਾਵਹਿ ਅੰਗੁ ਆਪੁ ਵਿਗੋਵਹੀ ॥କିଛି ଲୋକ ଅଗ୍ନି ଜଳାଇ ନିଜ ଅଙ୍ଗକୁ ବିଗାଡି ଦେଇଥାନ୍ତି। ਵਿਣੁ ਨਾਵੈ ਤਨੁ ਛਾਰੁ ਕਿਆ ਕਹਿ ਰੋਵਹੀ ॥ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ବିନା ଶରୀର ଧ୍ଵଂସ ହୋଇଥାନ୍ତି, କାହାର ମୃତ୍ୟୁ ସମୟରେ ରୋଦନ କରିବାରେ କଣ ଲାଭ ଅଟେ। ਸੋਹਨਿ ਖਸਮ ਦੁਆਰਿ
ਮਃ ੩ ॥ମହଲା 3॥ ਬਾਬੀਹਾ ਬੇਨਤੀ ਕਰੇ ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਦੇਹੁ ਜੀਅ ਦਾਨ ॥ଜିଜ୍ଞାସୁ ପ୍ରାର୍ଥନା କରିଥାଏ ଯେ କୃପା କରି ତାହାକୁ ଜୀବନ ଦାନ ଦିଅ। ਜਲ ਬਿਨੁ ਪਿਆਸ ਨ ਊਤਰੈ ਛੁਟਕਿ ਜਾਂਹਿ ਮੇਰੇ ਪ੍ਰਾਨ ॥ପ୍ରଭୁ-ନାମ ରୂପୀ ଜଳ ବିନା ତୃଷ୍ଣା ଦୂର ହୁଏନାହିଁ, ପ୍ରାଣ ହିଁ ଚାଲି ଯାଇଥାଏ। ਤੂ ਸੁਖਦਾਤਾ ਬੇਅੰਤੁ ਹੈ ਗੁਣਦਾਤਾ ਨੇਧਾਨੁ ॥ହେ ପରମେଶ୍ଵର! ତୁ ସର୍ବ ସୁଖ ଦେବା
ਗੁਰਮੁਖਿ ਆਪੁ ਵੀਚਾਰੀਐ ਲਗੈ ਸਚਿ ਪਿਆਰੁ ॥ସେ ହି ସଚ୍ଚା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସହିତ ପ୍ରେମ କରିଥାଏ, ଯିଏ ଗୁରୁଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଆତ୍ମ-ଚିନ୍ତନ କରିଥାଏ। ਨਾਨਕ ਕਿਸ ਨੋ ਆਖੀਐ ਆਪੇ ਦੇਵਣਹਾਰੁ ॥੧੦॥ହେ ନାନକ! ଯେତେବେଳେ ପରମାତ୍ମା ହିଁ ସବୁ ଦେବା ବାଲା ଅଟନ୍ତି, ଆଉ କାହାକୁ ଦାତା କୁହାଯାଇ ପାରିବ||10|| ਸਲੋਕ ਮਃ ੩ ॥ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 3॥ ਬਾਬੀਹਾ ਏਹੁ ਜਗਤੁ ਹੈ ਮਤ ਕੋ ਭਰਮਿ ਭੁਲਾਇ ॥ହେ ଚାତକ! ଏହା
ਪਉੜੀ ॥ପଉଡୀ॥ ਅਤੁਲੁ ਕਿਉ ਤੋਲੀਐ ਵਿਣੁ ਤੋਲੇ ਪਾਇਆ ਨ ਜਾਇ ॥ଈଶ୍ଵର ଅତୁଳନୀୟ ଅଟନ୍ତି, ତାହାଙ୍କୁ କିପରି ତଉଲା ଯାଇ ପାରିବ, ତାହାଙ୍କ ଗୁଣକୁ ବିନା ମୂଲ୍ୟାଙ୍କନରେ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ। ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਵੀਚਾਰੀਐ ਗੁਣ ਮਹਿ ਰਹੈ ਸਮਾਇ ॥ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ଦ୍ଵାରା ଚିନ୍ତନ କରି ତାହାଙ୍କ ଗୁଣରେ ଲୀନ ରହିବା ଉଚିତ। ਅਪਣਾ ਆਪੁ ਆਪਿ ਤੋਲਸੀ ਆਪੇ ਮਿਲੈ ਮਿਲਾਇ ॥ସେ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ
ਗੁਰਮੁਖਿ ਪਤਿ ਸਿਉ ਲੇਖਾ ਨਿਬੜੈ ਬਖਸੇ ਸਿਫਤਿ ਭੰਡਾਰ ॥ଗୁରୁମୁଖୀର ହିସାବ ସମ୍ମାନପୂର୍ବକ କରାଯାଇ ଥାଏ ଏବଂ ତାହାକୁ ସ୍ତୁତିର ଭଣ୍ଡାର ପ୍ରଦାନ କରାଯାଇ ଥାଏ। ਓਥੈ ਹਥੁ ਨ ਅਪੜੈ ਕੂਕ ਨ ਸੁਣੀਐ ਪੁਕਾਰ ॥ପରଲୋକରେ କୌଣସି ପ୍ରୟାସ ଚଳେ ନାହିଁ ଆଉ ନା କୌଣସି ଆପତ୍ତି ଶୁଣାଯାଇ ଥାଏ। ਓਥੈ ਸਤਿਗੁਰੁ ਬੇਲੀ ਹੋਵੈ ਕਢਿ ਲਏ ਅੰਤੀ ਵਾਰ ॥ସେଠାରେ ସଚ୍ଚା ଗୁରୁ ହିଁ ସହାୟକ ହୋଇଥାନ୍ତି ଏବଂ
ਧਰਮੁ ਕਰਾਏ ਕਰਮ ਧੁਰਹੁ ਫੁਰਮਾਇਆ ॥੩॥ସେହି ବିଧାତା କର୍ମାନୁସାରେ ସଚ୍ଚା ନ୍ୟାୟ କରିଥାନ୍ତି||3|| ਸਲੋਕ ਮਃ ੨ ॥ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 2॥ ਸਾਵਣੁ ਆਇਆ ਹੇ ਸਖੀ ਕੰਤੈ ਚਿਤਿ ਕਰੇਹੁ ॥ହେ ସଖୀ! ଶ୍ରାବଣର ସୁନ୍ଦର ମୌସମ ଆସି ଯାଇଛି, ପତି-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସ୍ମରଣ କର। ਨਾਨਕ ਝੂਰਿ ਮਰਹਿ ਦੋਹਾਗਣੀ ਜਿਨੑ ਅਵਰੀ ਲਾਗਾ ਨੇਹੁ ॥੧॥ନାନକ କହନ୍ତି ଯେ ଯିଏ ପତି-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ବିନା ଅନ୍ୟ ସହିତ ପ୍ରେମ ଲଗାଇ ଥାଏ, ଏପରି ଭାଗ୍ୟହୀନ
ਮਨਮੁਖ ਦੂਜੀ ਤਰਫ ਹੈ ਵੇਖਹੁ ਨਦਰਿ ਨਿਹਾਲਿ ॥ଧ୍ୟାନପୂର୍ବକ ଦେଖି ନିଅ, ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ଓଲଟା ଚାଲିଥାଏ। ਫਾਹੀ ਫਾਥੇ ਮਿਰਗ ਜਿਉ ਸਿਰਿ ਦੀਸੈ ਜਮਕਾਲੁ ॥ଫନ୍ଦାରେ ଫସି ହରିଣ ଭଳି ମସ୍ତକ ଉପରେ ମୃତ୍ୟୁର ନଜର ଆସିଥାଏ। ਖੁਧਿਆ ਤ੍ਰਿਸਨਾ ਨਿੰਦਾ ਬੁਰੀ ਕਾਮੁ ਕ੍ਰੋਧੁ ਵਿਕਰਾਲੁ ॥କ୍ଷୁଧା, ତୃଷ୍ଣା ଏବଂ ନିନ୍ଦା ବହୁତ ମନ୍ଦ ଅଟେ ଏବଂ କାମ, କ୍ରୋଧ ବିକରାଳ ଚଣ୍ଡାଳ ସମାନ ଅଟେ। ਏਨੀ ਅਖੀ ਨਦਰਿ ਨ
ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਰਹਿਆ ਭਰਪੂਰਿ ॥੭॥ଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରଭୁ ଭକ୍ତିରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ||7|| ਆਪੇ ਬਖਸੇ ਦੇਇ ਪਿਆਰੁ ॥ପ୍ରଭୁ କୃପା କରିଥାନ୍ତି, ନିଜ ପ୍ରେମ ପ୍ରଦାନ କରିଥାନ୍ତି। ਹਉਮੈ ਰੋਗੁ ਵਡਾ ਸੰਸਾਰਿ ॥ସଂସାରରେ ଅଭିମାନ ବହୁତ ବଡ ରୋଗ ଅଟେ ଏବଂ ਗੁਰ ਕਿਰਪਾ ਤੇ ਏਹੁ ਰੋਗੁ ਜਾਇ ॥ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ହିଁ ଏହି ରୋଗ ଦୂର ହୋଇଥାଏ। ਨਾਨਕ ਸਾਚੇ ਸਾਚਿ ਸਮਾਇ ॥੮॥੧॥੩॥੫॥੮॥ହେ ନାନକ! ଜୀବ ସତ୍ୟଶୀଳ
ਬਿਨੁ ਸਤਿਗੁਰ ਕਿਨੈ ਨ ਪਾਇਓ ਮਨਿ ਵੇਖਹੁ ਕੋ ਪਤੀਆਇ ॥ମନରେ ଭଲ ଭାବରେ ମନନ କରି ଦେଖି ନିଅ, ସଦଗୁରୁଙ୍କ ବିନା କେହି ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନାହିଁ। ਹਰਿ ਕਿਰਪਾ ਤੇ ਸਤਿਗੁਰੁ ਪਾਈਐ ਭੇਟੈ ਸਹਜਿ ਸੁਭਾਇ ॥ପ୍ରଭୁଙ୍କ କୃପାରୁ ସଦଗୁରୁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ ସ୍ଵାଭାବିକ ଭାବରେ ତାହାଙ୍କ ସହିତ ସାକ୍ଷାତ ହୋଇଥାଏ। ਮਨਮੁਖ ਭਰਮਿ ਭੁਲਾਇਆ ਬਿਨੁ ਭਾਗਾ ਹਰਿ ਧਨੁ ਨ ਪਾਇ ॥੫॥ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ଭ୍ରମରେ ରହିଥାଏ ଏବଂ
ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥ଈଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରାଯାଇ ପାରେ। ਕਰਮੁ ਹੋਵੈ ਤਾ ਸਤਿਗੁਰੁ ਪਾਈਐ ਵਿਣੁ ਕਰਮੈ ਪਾਇਆ ਨ ਜਾਇ ॥ଈଶ୍ଵରଙ୍କ କୃପା ହେଲେ ସଚ୍ଚା ଗୁରୁ ପ୍ରାପ୍ତ ହୋଇଥାଏ ଏବଂ କୃପା ବିନା ତାହା ପ୍ରାପ୍ତ ହୁଏନାହିଁ। ਸਤਿਗੁਰੁ ਮਿਲਿਐ ਕੰਚਨੁ ਹੋਈਐ ਜਾਂ ਹਰਿ ਕੀ ਹੋਇ ਰਜਾਇ ॥੧॥ଯେତେବେଳେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଇଚ୍ଛା ହୋଇଥାଏ, ସଚ୍ଚା ଗୁରୁଙ୍କ ସହିତ ମିଶି ଜୀବ ସୁନା ଭଳି