ਪ੍ਰਭ ਪਾਏ ਹਮ ਅਵਰੁ ਨ ਭਾਰਿਆ ॥੭॥ଏକ ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ମୁଁ ପାଇଯାଇଛି ଆଉ ଏବେ ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ଖୋଜୁନାହିଁ ॥7॥ ਸਾਚ ਮਹਲਿ ਗੁਰਿ ਅਲਖੁ ਲਖਾਇਆ ॥ଗୁରୁଜୀ ମୋତେ ଅଦୃଶ୍ୟ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସତ୍ୟ ମନ୍ଦିରରେ ଦର୍ଶନ କରାଇଛନ୍ତି। ਨਿਹਚਲ ਮਹਲੁ ਨਹੀ ਛਾਇਆ ਮਾਇਆ ॥ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଏହି ମନ୍ଦିର ଅତଳ ଅଟେ, ଏହା ମୋହିନୀର ପ୍ରତିବିମ୍ବ ନାହିଁ, ਸਾਚਿ ਸੰਤੋਖੇ ਭਰਮੁ ਚੁਕਾਇਆ ॥੮॥ସତ୍ୟ ଦ୍ଵାରା ସନ୍ତୋଷ ଆସିଯାଏ ଆଉ ଦ୍ଵିଧା ଦୂର ହୋଇଯାଏ
ਹਉਮੈ ਬੰਧਨ ਬੰਧਿ ਭਵਾਵੈ ॥ଅହଂକାର ମନୁଷ୍ୟକୁ ବନ୍ଧନରେ ବାନ୍ଧିନିଏ ଆଉ ତାହାକୁ ଜନ୍ମ ମରଣ ଚକ୍ରରେ ରଖିଥାଏ। ਨਾਨਕ ਰਾਮ ਭਗਤਿ ਸੁਖੁ ਪਾਵੈ ॥੮॥੧੩॥ହେ ନାନକ! ରାମଙ୍କ ଭକ୍ତି କରିଲେ ହିଁ ସୁଖ ଉପଲବ୍ଧ ହୋଇଥାଏ ॥8॥13॥ ਗਉੜੀ ਮਹਲਾ ੧ ॥ଗଉଡି ମହଲା 1 ॥ ਪ੍ਰਥਮੇ ਬ੍ਰਹਮਾ ਕਾਲੈ ਘਰਿ ਆਇਆ ॥ସର୍ବପ୍ରଥମ ବ୍ରହ୍ମା ହିଁ (ଏହି ସଂସାରରେ) କାଳ (ମୃତ୍ୟୁ)ର ବଶରେ ଆସିଛନ୍ତି, ਬ੍ਰਹਮ ਕਮਲੁ ਪਇਆਲਿ ਨ ਪਾਇਆ
ਪਰ ਘਰਿ ਚੀਤੁ ਮਨਮੁਖਿ ਡੋਲਾਇ ॥ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ମନୁଷ୍ୟର ମନ ପର ନାରୀକୁ ଲାଳସା କରିଥାଏ। ਗਲਿ ਜੇਵਰੀ ਧੰਧੈ ਲਪਟਾਇ ॥ତାହାର ଗଳାରେ ମୃତ୍ୟୁର ଫନ୍ଦା ଥାଏ ଆଉ ସେ ସାଂସାରିକ ବିବାଦରେ ଫସି ରହିଥାଏ। ਗੁਰਮੁਖਿ ਛੂਟਸਿ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਇ ॥੫॥ଗୁରୁମୁଖୀକୁ ଈଶ୍ବରଙ୍କ ଗୁଣସ୍ତୁତି କରିବା ଦ୍ଵାରା ମୁକ୍ତି ହୋଇଯାଏ ॥5॥ ਜਿਉ ਤਨੁ ਬਿਧਵਾ ਪਰ ਕਉ ਦੇਈ ॥ଯେଭଳି ଏକ ଆଚରଣହୀନ ନାରୀ, ଯିଏ ନିଜ ମନ ପର ପୁରୁଷକୁ
ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਦੈਤ ਸੰਘਾਰੇ ॥ଇଶ୍ଵର ଦୈତ୍ୟ ଭାବ କାରଣରୁ ମୋହ-ମାୟାରେ ଛନ୍ଦି ହୋଇଥିବା ରାକ୍ଷାସକୁ ବିନାଶ କରିଦେଇଛନ୍ତି। ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਾਚਿ ਭਗਤਿ ਨਿਸਤਾਰੇ ॥੮॥ତାହାଙ୍କ ସଚ୍ଚା ସେବା ଭକ୍ତି କାରଣରୁ ପ୍ରଭୁ ଗୁରୁଙ୍କ ସମ୍ମୁଖକୁ ଆସିଥିବା ପବିତ୍ର ଆତ୍ମାର କଲ୍ୟାଣ କରିଛନ୍ତି ॥8॥ ਬੂਡਾ ਦੁਰਜੋਧਨੁ ਪਤਿ ਖੋਈ ॥ଅହଂକାରରେ ବୁଡି ଦୁର୍ଜ୍ୟୋଧନ ନିଜ ପ୍ରତିଷ୍ଠା ହରାଇଛି। ਰਾਮੁ ਨ ਜਾਨਿਆ ਕਰਤਾ ਸੋਈ ॥ଅହଙ୍କାରବଶତଃ ସେ ସର୍ବବ୍ୟାପକ ପ୍ରଭୁ କର୍ତ୍ତାଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିଛି। ਜਨ
ਨਰ ਨਿਹਕੇਵਲ ਨਿਰਭਉ ਨਾਉ ॥ପ୍ରାଣୀ ନିର୍ଭୀକ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନାମ ସ୍ମରଣ କରି ପବିତ୍ର ଏବଂ ନିର୍ଭୀକ ହୋଇଯାଏ। ਅਨਾਥਹ ਨਾਥ ਕਰੇ ਬਲਿ ਜਾਉ ॥ପ୍ରଭୁ ନିରାଶ୍ରିତକୁ ଆଶ୍ରୟବାନ ବଣାଇ ଦିଅନ୍ତି, ମୁଁ ତାହାଙ୍କ ପାଖରେ ସମର୍ପିତ ଅଟେ। ਪੁਨਰਪਿ ਜਨਮੁ ਨਾਹੀ ਗੁਣ ਗਾਉ ॥੫॥ତାହାଙ୍କ ଗୁଣସ୍ତୁତି କରିଲେ ମନୁଷ୍ୟ ଏହି ସଂସାରରେ ପୁନଃ ଜନ୍ମ ନିଏ ନାହିଁ। ॥5॥ ਅੰਤਰਿ ਬਾਹਰਿ ਏਕੋ ਜਾਣੈ ॥ଯିଏ ଭିତରେ ଏବଂ ବାହାରେ ଏକ ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ
ਗੁਰੁ ਪੁਛਿ ਦੇਖਿਆ ਨਾਹੀ ਦਰੁ ਹੋਰੁ ॥ମୁଁ ଗୁରୁଙ୍କ ଠାରୁ ପଚାରି ଦେଖିଛି ଯେ ଭଗବାନଙ୍କ ବିନା ଅନ୍ୟ ସୁଖର ଦ୍ଵାର ନାହିଁ। ਦੁਖੁ ਸੁਖੁ ਭਾਣੈ ਤਿਸੈ ਰਜਾਇ ॥ଦୁଃଖ ଏବଂ ସୁଖ ତାହାଙ୍କ ହୁକୁମ ଏବଂ ଇଚ୍ଛାରେ ଥାଏ। ਨਾਨਕੁ ਨੀਚੁ ਕਹੈ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥੮॥੪॥ବିନୀତ ନାନକ କହନ୍ତି, ହେ ପ୍ରାଣୀ! ତୁ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସାଥିରେ ବୃତ୍ତି ଲଗାଅ ॥8॥4॥ ਗਉੜੀ ਮਹਲਾ ੧ ॥ଗଉଡି ମହଲା 1 ॥ ਦੂਜੀ
ਤਨਿ ਮਨਿ ਸੂਚੈ ਸਾਚੁ ਸੁ ਚੀਤਿ ॥ସେହି ସତ୍ୟନାମକୁ ହୃଦୟରେ ବସାଇବା ଦ୍ଵାରା ତାହାର ତନ-ମନ ପବିତ୍ର ହୋଇଯାଏ। ਨਾਨਕ ਹਰਿ ਭਜੁ ਨੀਤਾ ਨੀਤਿ ॥੮॥੨॥ହେ ନାନକ! ତୁ ନିତ୍ୟ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ଭଜନ କର ॥8॥2॥ ਗਉੜੀ ਗੁਆਰੇਰੀ ਮਹਲਾ ੧ ॥ଗଉଡି ଗୁଆରେରୀ ମହଲା 1 ॥ ਨਾ ਮਨੁ ਮਰੈ ਨ ਕਾਰਜੁ ਹੋਇ ॥କାମ ଉଦ୍ଦୀପକ ବିକାରର ବଶରେ ଥିବା କାରଣରୁ ମନୁଷ୍ୟର ମନ ମରିନଥାଏ, ଏଥିପାଇଁ ଜୀବନର ମନୋରଥ
ਗੁਰ ਕੀ ਮਤਿ ਜੀਇ ਆਈ ਕਾਰਿ ॥੧॥ଗୁରୁଜୀଙ୍କ ଉପଦେଶ ହିଁ ମୋର ମନ ପାଇଁ ଲାଭଦାୟକ (ସିଦ୍ଧି) ଅଟେ ॥1॥ ਇਨ ਬਿਧਿ ਰਾਮ ਰਮਤ ਮਨੁ ਮਾਨਿਆ ॥ଏହି ବିଧିରେ ରାମଙ୍କ ନାମକୁ ଜପ କରି ମୋର ମନ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇଯାଇଛି ਗਿਆਨ ਅੰਜਨੁ ਗੁਰ ਸਬਦਿ ਪਛਾਨਿਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ଜ୍ଞାନକୁ ମୁଁ ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ଜାଣିପାରିଛି ॥1॥ରୁହ॥ ਇਕੁ ਸੁਖੁ ਮਾਨਿਆ ਸਹਜਿ ਮਿਲਾਇਆ ॥ମୁଁ ଏବେବ ଏକ ସ୍ଵାଭାବିକ
ਜਰਾ ਜੀਵਨ ਜੋਬਨੁ ਗਇਆ ਕਿਛੁ ਕੀਆ ਨ ਨੀਕਾ ॥ମୋର ଯୌବନର ବୟସ ଚାଲି ଯାଇଛି ଏବଂ ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ଆସି ଯାଇଛି, କିନ୍ତୁ ମୁଁ କୌଣସି ଶୁଭ କର୍ମ କରିନାହିଁ। ਇਹੁ ਜੀਅਰਾ ਨਿਰਮੋਲਕੋ ਕਉਡੀ ਲਗਿ ਮੀਕਾ ॥੩॥ଏହି ଅମୂଲ୍ୟ ଜୀବନ ବାସନାରେ ଲାଗି ମୂଲ୍ୟହୀନ ହୋଇ ଯାଇଛି॥3॥ ਕਹੁ ਕਬੀਰ ਮੇਰੇ ਮਾਧਵਾ ਤੂ ਸਰਬ ਬਿਆਪੀ ॥କବୀର କହନ୍ତି ଯେ ହେ ମୋର ମାଧବ! ତୁ ସର୍ବ ବ୍ୟାପକ ଅଟୁ;
ਆਸਨੁ ਪਵਨ ਦੂਰਿ ਕਰਿ ਬਵਰੇ ॥ହେ ବାଉଳା ଯୋଗୀ! ଯୋଗାଭ୍ୟାସର ଆସନ ଏବଂ ପ୍ରାଣାୟମର ସାଧନା ତ୍ୟାଗ କର। ਛੋਡਿ ਕਪਟੁ ਨਿਤ ਹਰਿ ਭਜੁ ਬਵਰੇ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ହେ ପାଗଳା! ଏହି କପଟ ତ୍ୟାଗ କରି ନିତ୍ୟ ଭଗବାନଙ୍କ ଭଜନ କର॥1॥ରୁହ॥ ਜਿਹ ਤੂ ਜਾਚਹਿ ਸੋ ਤ੍ਰਿਭਵਨ ਭੋਗੀ ॥ଯେଉଁ ମାୟାକୁ ତୁ ମାଗିଥାଉ, ତାହାକୁ ତିନି ଲୋକର ଜୀବ ଭୋଗ କରୁଛନ୍ତି। ਕਹਿ ਕਬੀਰ ਕੇਸੌ