ਮਾਝ ਮਹਲਾ ੩ ॥ମାଝ ମହଲା 3 ॥ ਮਨਮੁਖ ਪੜਹਿ ਪੰਡਿਤ ਕਹਾਵਹਿ ॥ସ୍ଵେଚ୍ଛାଚାରୀ ଜୀବ ଦୈତ୍ୟ ଭାବରେ ଗ୍ରନ୍ଥ ପଢିଥାଏ ଆଉ ସ୍ଵୟଂକୁ ବିଦ୍ଵାନ କହିଥାଏ। ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਮਹਾ ਦੁਖੁ ਪਾਵਹਿ ॥ସେ ମାୟାର ମୋହରେ ଫସି ବଡ ଦୁଃଖୀ ହୋଇଥାଏ। ਬਿਖਿਆ ਮਾਤੇ ਕਿਛੁ ਸੂਝੈ ਨਾਹੀ ਫਿਰਿ ਫਿਰਿ ਜੂਨੀ ਆਵਣਿਆ ॥੧॥ସେ ବିଷ ରୂପୀ ମାୟାର ମୋହରେ ମଗ୍ନ ରହିଥାଏ ଆଉ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ବିଷୟରେ ତାହାକୁ କିଛି ଜ୍ଞାନ
ਗੁਰ ਕੈ ਸਬਦਿ ਇਹੁ ਗੁਫਾ ਵੀਚਾਰੇ ॥ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ଏହି ଗୁମ୍ଫାର ଚିନ୍ତନ କରିଥାଏ, ਨਾਮੁ ਨਿਰੰਜਨੁ ਅੰਤਰਿ ਵਸੈ ਮੁਰਾਰੇ ॥ତାହାର ହୃଦୟରେ ମୁରାରୀ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ନିରଞ୍ଜନ ନାମ ବାସ କରିଥାଏ। ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਵੈ ਸਬਦਿ ਸੁਹਾਏ ਮਿਲਿ ਪ੍ਰੀਤਮ ਸੁਖੁ ਪਾਵਣਿਆ ॥੪॥ସେ ଭଗବାନଙ୍କ ମହିମା ଗାନ କରିଥାଏ ଆଉ ଗୁରୁଙ୍କ ଶବ୍ଦ ଦ୍ଵାରା ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦରବାରରେ ଶୋଭା ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ। ଆହୁରି, ସେ ନିଜ ପ୍ରିୟତମ
ਆਪੇ ਊਚਾ ਊਚੋ ਹੋਈ ॥ହେ ଭଗବାନ!ତୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ବଡରୁ ବଡ ଅର୍ଥାତ ସର୍ବଶ୍ରେଷ୍ଠ ଅଟୁ। ਜਿਸੁ ਆਪਿ ਵਿਖਾਲੇ ਸੁ ਵੇਖੈ ਕੋਈ ॥ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତିକୁ ତୁ ସ୍ଵୟଂ ନିଜ ରୂପ ଦେଖାଇଥାଉ, ସେ ହିଁ ତୋର ଦର୍ଶନ କରିପାରେ। ਨਾਨਕ ਨਾਮੁ ਵਸੈ ਘਟ ਅੰਤਰਿ ਆਪੇ ਵੇਖਿ ਵਿਖਾਲਣਿਆ ॥੮॥੨੬॥੨੭॥ହେ ନାନକ! ଯାହାର ହୃଦୟରେ ନାମର ନିବାସ ହୋଇଯାଏ, ତାପରେ, ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ତାହାର ହୃଦୟରେ ପ୍ରକଟ ହୋଇ ନିଜ
ਗੁਰਮੁਖਿ ਜੀਵੈ ਮਰੈ ਪਰਵਾਣੁ ॥ଗୁରୁମୁଖର ବଞ୍ଚିବା ଓ ମରିବା ପ୍ରାମାଣିକ ଅଟେ। ਆਰਜਾ ਨ ਛੀਜੈ ਸਬਦੁ ਪਛਾਣੁ ॥ତାହାର ଜୀବନ ବ୍ୟର୍ଥ ଯାଏ ନାହିଁ, କାରଣ ସେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କୁ ଚିହ୍ନି ପାରେ। ਗੁਰਮੁਖਿ ਮਰੈ ਨ ਕਾਲੁ ਨ ਖਾਏ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਚਿ ਸਮਾਵਣਿਆ ॥੨॥ଗୁରୁମୁଖକୁ ମୃତ୍ୟୁ ଗ୍ରାସ କରି ପାରେନାହିଁ। ଗୁରୁମୁଖ ସତ୍ୟରେ ଲୀନ ଥାଏ ॥2॥ ਗੁਰਮੁਖਿ ਹਰਿ ਦਰਿ ਸੋਭਾ ਪਾਏ ॥ଏପରି ଗୁରୁମୁଖ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ଦରବାରରେ ବଡ ଶୋଭା
ਇਕਿ ਕੂੜਿ ਲਾਗੇ ਕੂੜੇ ਫਲ ਪਾਏ ॥ଅନେକ ବ୍ୟକ୍ତି ମିଥ୍ୟା ମାୟାର ମୋହରେ ଫସିଥାନ୍ତି। ସେ ମିଥ୍ୟା ମାୟା ରୂପୀ ଫଳ ହିଁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିଥାଏ। ਦੂਜੈ ਭਾਇ ਬਿਰਥਾ ਜਨਮੁ ਗਵਾਏ ॥ଦୈତ୍ୟ-ଭାବରେ ଫସି ସେ ନିଜର ଜୀବନ ବ୍ୟର୍ଥରେ ହରାଇ ଦିଏ। ਆਪਿ ਡੁਬੇ ਸਗਲੇ ਕੁਲ ਡੋਬੇ ਕੂੜੁ ਬੋਲਿ ਬਿਖੁ ਖਾਵਣਿਆ ॥੬॥ସେ ସ୍ଵୟଂ ଭବସାଗରରେ ଡୁବି ଯାଏ ଆଉ ନିଜ ସମୂହ ବଂଶକୁ ମଧ୍ୟ ଡୁବାଇ ଦିଏ। ମିଥ୍ୟା
ਹਉ ਵਾਰੀ ਜੀਉ ਵਾਰੀ ਨਾਮੁ ਸੁਣਿ ਮੰਨਿ ਵਸਾਵਣਿਆ ॥ମୁଁ ତାହା ପାଖରେ ତନ ଓ ମନରେ ସମର୍ପିତ ଅଟେ ଯିଏ ଭଗବାନଙ୍କ ନାମକୁ ଶୁଣି ନିଜ ହୃଦୟରେ ବସାଇଥାଏ। ਹਰਿ ਜੀਉ ਸਚਾ ਊਚੋ ਊਚਾ ਹਉਮੈ ਮਾਰਿ ਮਿਲਾਵਣਿਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ହେ ସତ୍ୟସ୍ଵରୂପ ପରମେଶ୍ଵର! ତୁ ସର୍ବଦା ସତ୍ୟ ଏବଂ ସର୍ବ ଉପରେ ଅଛୁ। ଭଗବାନ ଜୀବର ଅହଂକାରକୁ ନଷ୍ଟ ତାହାକୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ନିଜ ସାଥିରେ ମିଳନ କରାଇ ଦିଅନ୍ତି।
ਮਾਇਆ ਮੋਹੁ ਇਸੁ ਮਨਹਿ ਨਚਾਏ ਅੰਤਰਿ ਕਪਟੁ ਦੁਖੁ ਪਾਵਣਿਆ ॥੪॥ଯିଏ ଏହି ମନକୁ ମୋହ ମାୟାରେ ନଚାଇଥାଏ ତଥା ମନରେ କପଟ ରଖିଥାଏ, ସେ ବଡ ଦୁଃଖୀ ହୋଇଥାଏ ॥4॥ ਗੁਰਮੁਖਿ ਭਗਤਿ ਜਾ ਆਪਿ ਕਰਾਏ ॥ଯେବେ ଭଗବାନ ସ୍ଵୟଂ ମନୁଷ୍ୟରେ ଗୁରୁଙ୍କ ସାନ୍ନିଧ୍ୟ ଦ୍ଵାରା ନିଜ ଭକ୍ତି କରାଇଥାନ୍ତି ਤਨੁ ਮਨੁ ਰਾਤਾ ਸਹਜਿ ਸੁਭਾਏ ॥ସେତେବେଳେ ସହଜାତ ସ୍ଵଭାବରେ ହିଁ ତାହାର ମନ ଏବଂ ତନ ଭଗବାନଙ୍କ ପ୍ରେମରେ ମଗ୍ନ
ਨਾਨਕ ਨਾਮਿ ਰਤੇ ਵੀਚਾਰੀ ਸਚੋ ਸਚੁ ਕਮਾਵਣਿਆ ॥੮॥੧੮॥੧੯॥ହେ ନାନକ! ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ନାମରେ ମଗ୍ନ ରହିଥାଏ, ସେ ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ବିଷୟରେ ବିଚାର କରିଥାଏ ଆଉ ସତ୍ୟ-ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ସତ୍ୟ ନାମର ହିନ ଅର୍ଜନ କରିଥାଏ ॥8॥18.19॥ ਮਾਝ ਮਹਲਾ ੩ ॥ମାଝ ମହଲା 3 ॥ ਨਿਰਮਲ ਸਬਦੁ ਨਿਰਮਲ ਹੈ ਬਾਣੀ ॥ଶବ୍ଦ ନିର୍ମଳ ଅଟେ ଆଉ ବାଣୀ ମଧ୍ୟ ନିର୍ମଳ ଅଟେ। ਨਿਰਮਲ ਜੋਤਿ ਸਭ ਮਾਹਿ ਸਮਾਣੀ ॥ଭଗବାନଙ୍କ ନିର୍ମଳ
ਖੋਟੇ ਖਰੇ ਤੁਧੁ ਆਪਿ ਉਪਾਏ ॥ହେ ଭଗବାନ! ଭଲ ଓ ମନ୍ଦ ଜୀବ ତୁମେ ହିଁ ଜାତ କରିଅଛ। ਤੁਧੁ ਆਪੇ ਪਰਖੇ ਲੋਕ ਸਬਾਏ ॥ସମସ୍ତ ଲୋକଙ୍କ ଭଲ ଏବଂ ଦୁଷ୍କର୍ମର ପରୀକ୍ଷା ତୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ କରୁଅଛୁ। ਖਰੇ ਪਰਖਿ ਖਜਾਨੈ ਪਾਇਹਿ ਖੋਟੇ ਭਰਮਿ ਭੁਲਾਵਣਿਆ ॥੬॥ଭଲ ଜୀବକୁ ତୁ ନିଜ ଭକ୍ତି-କୋଷରେ ରଖୁଅଛୁ, ପରନ୍ତୁ, ମନ୍ଦ ଜୀବକୁ ତୁମେ ଭ୍ରମରେ ରଖି କୁମାର୍ଗରେ ଲଗାଉଛୁ॥6॥ ਕਿਉ ਕਰਿ ਵੇਖਾ ਕਿਉ
ਹਰਿ ਚੇਤਹੁ ਅੰਤਿ ਹੋਇ ਸਖਾਈ ॥ଭଗବାନଙ୍କ ଭଜନ କର, ଯିଏ ଅନ୍ତିମ କାଳରେ ତୋର ସହାୟକ ବନିବେ। ਹਰਿ ਅਗਮੁ ਅਗੋਚਰੁ ਅਨਾਥੁ ਅਜੋਨੀ ਸਤਿਗੁਰ ਕੈ ਭਾਇ ਪਾਵਣਿਆ ॥੧॥ଭଗବାନ ଅଗମ୍ୟ, ଅଗୋଚର ଏବଂ ଅଯୋନି ଅଟନ୍ତି, ଯାହାର କେହି ମଧ୍ୟ ସ୍ଵାମୀ ନାହାନ୍ତି। ଏପରି ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ପ୍ରେମ ଦ୍ଵାରା ହିଁ ପାଇପାରିବା ॥1॥ ਹਉ ਵਾਰੀ ਜੀਉ ਵਾਰੀ ਆਪੁ ਨਿਵਾਰਣਿਆ ॥ମୁଁ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ତନ-ମନରେ ସମର୍ପିତ ଅଟେ, ଯିଏ