ਮਾਝ ਮਹਲਾ ੫ ॥ମାଝ ମହଲା 5 ॥ ਕੀਨੀ ਦਇਆ ਗੋਪਾਲ ਗੁਸਾਈ ॥ସୃଷ୍ଟିର ପାଳନକର୍ତ୍ତା ଗୋପାଳ ମୋ’ ଉପରେ କୃପା ଦୃଷ୍ଟି କରିଛନ୍ତି ଆଉ ਗੁਰ ਕੇ ਚਰਣ ਵਸੇ ਮਨ ਮਾਹੀ ॥ଗୁରୁଙ୍କ ଚରଣ ମୋ’ ମନରେ ସ୍ଥାପନ ହୋଇଯାଇଛି। ਅੰਗੀਕਾਰੁ ਕੀਆ ਤਿਨਿ ਕਰਤੈ ਦੁਖ ਕਾ ਡੇਰਾ ਢਾਹਿਆ ਜੀਉ ॥੧॥ବର୍ତ୍ତମାନ ସେହି ସୃଜନକର୍ତ୍ତା ପ୍ରଭୁ ମୋତେ ନିଜର ସେବକ ରୂପେ ସ୍ଵୀକାର କରି ସବୁ ବିପଦ ଦୁଃଖ ଦୂର
ਸਰਬ ਜੀਆ ਕਉ ਦੇਵਣਹਾਰਾ ॥ପରମେଶ୍ଵର ସମସ୍ତ ପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ଦେବା ବାଲା ଅଟନ୍ତି। ਗੁਰ ਪਰਸਾਦੀ ਨਦਰਿ ਨਿਹਾਰਾ ॥ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ସେ ଆମକୁ ଦୟାର ନଜରରେ ଦେଖିଛନ୍ତି। ਜਲ ਥਲ ਮਹੀਅਲ ਸਭਿ ਤ੍ਰਿਪਤਾਣੇ ਸਾਧੂ ਚਰਨ ਪਖਾਲੀ ਜੀਉ ॥੩॥ସାଗର, ଧରିତ୍ରୀ ଏବଂ ଗଗନରେ ରହିବାବାଲା ସମସ୍ତ ପ୍ରାଣୀ ତୃପ୍ତ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି। ମୁଁ ସନ୍ଥ-ଗୁରୁଙ୍କ ଚରଣ ଧୋଉ ଅଛି। ॥3॥ ਮਨ ਕੀ ਇਛ ਪੁਜਾਵਣਹਾਰਾ ॥ପରମାତ୍ମା ମନର ଇଛା ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିବା ବାଲା
ਕਰਿ ਕਿਰਪਾ ਪ੍ਰਭੁ ਭਗਤੀ ਲਾਵਹੁ ਸਚੁ ਨਾਨਕ ਅੰਮ੍ਰਿਤੁ ਪੀਏ ਜੀਉ ॥੪॥੨੮॥੩੫॥ହେ ପ୍ରଭୁ!କୃପା କରି ନିଜର ଭକ୍ତିରେ ଲଗାଅ ଯାହା ଦ୍ଵାରା ହେ ନାନକ! ସେହି ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସତ୍ୟ ନାମ ରୂପୀ ଅମୃତ ପାନ କରୁଛନ୍ତି। ॥4॥28॥35॥ ਮਾਝ ਮਹਲਾ ੫ ॥ମାଝ ମହଲା 5 ॥ ਭਏ ਕ੍ਰਿਪਾਲ ਗੋਵਿੰਦ ਗੁਸਾਈ ॥ସୃଷ୍ଟିର ସ୍ଵାମୀ ଗୋବିନ୍ଦ ଗୋସାଇଁ ସମସ୍ତ ଜୀବ ଉପରେ ଏପରି ଦୟାଳୁ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି ଯେପରି, ਮੇਘੁ ਵਰਸੈ ਸਭਨੀ ਥਾਈ
ਆਸ ਮਨੋਰਥੁ ਪੂਰਨੁ ਹੋਵੈ ਭੇਟਤ ਗੁਰ ਦਰਸਾਇਆ ਜੀਉ ॥੨॥ଗୁରୁଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରିବା ଦ୍ଵାରା ସମସ୍ତ ମନୋରଥ ଓ ହୃଦୟର ଇଚ୍ଛା ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଯାଏ ॥2॥ ਅਗਮ ਅਗੋਚਰ ਕਿਛੁ ਮਿਤਿ ਨਹੀ ਜਾਨੀ ॥ଅଗମ୍ୟ ଓ ଅଗୋଚର ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଅନ୍ତ ଜାଣି ପାରିବା ନାହିଁ। ਸਾਧਿਕ ਸਿਧ ਧਿਆਵਹਿ ਗਿਆਨੀ ॥ଜ୍ଞାନୀ, ସିଦ୍ଧ ସାଧକ ସେହି ଭଗବାନଙ୍କ ହିଁ ଧ୍ୟାନ କରନ୍ତି। ਖੁਦੀ ਮਿਟੀ ਚੂਕਾ ਭੋਲਾਵਾ ਗੁਰਿ ਮਨ ਹੀ ਮਹਿ ਪ੍ਰਗਟਾਇਆ
ਮਾਝ ਮਹਲਾ ੫ ॥ମାଝ ମହଲା 5 ॥ ਸਫਲ ਸੁ ਬਾਣੀ ਜਿਤੁ ਨਾਮੁ ਵਖਾਣੀ ॥ସେହି ବାଣୀ ଶୁଭ ଫଳଦାୟକ ଅଟେ, ଯାହା ଦ୍ଵାରା ହରିନାମର ଜପ କରାଯାଇପାରିବ। ਗੁਰ ਪਰਸਾਦਿ ਕਿਨੈ ਵਿਰਲੈ ਜਾਣੀ ॥କେହି ବିରଳ ପୁରୁଷ ହିଁ ଅଟେ, ଯିଏ ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ଏପରି ବାଣୀକୁ ବୁଝିଥାଏ। ਧੰਨੁ ਸੁ ਵੇਲਾ ਜਿਤੁ ਹਰਿ ਗਾਵਤ ਸੁਨਣਾ ਆਏ ਤੇ ਪਰਵਾਨਾ ਜੀਉ ॥੧॥ସେହି ସମୟ ବଡ ଶୁଭ ଅଟେ,
ਠਾਕੁਰ ਕੇ ਸੇਵਕ ਹਰਿ ਰੰਗ ਮਾਣਹਿ ॥ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସେବକ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ପ୍ରୀତିର ଆନନ୍ଦ ଭୋଗିଥାଏ । ਜੋ ਕਿਛੁ ਠਾਕੁਰ ਕਾ ਸੋ ਸੇਵਕ ਕਾ ਸੇਵਕੁ ਠਾਕੁਰ ਹੀ ਸੰਗਿ ਜਾਹਰੁ ਜੀਉ ॥੩॥ଯାହା କିଛି ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଅଛି, ତାହା ସେବକର ଅଟେ। ସେବକ ନିଜ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ସଙ୍ଗତିରେ ଜଗତରେ ଲୋକପ୍ରିୟ ହୋଇଥାଏ ॥3॥ ਅਪੁਨੈ ਠਾਕੁਰਿ ਜੋ ਪਹਿਰਾਇਆ ॥ଯାହାକୁ ତାହାର ପରମାତ୍ମା ପ୍ରତିଷ୍ଠାର ପୋଷାକ ପିନ୍ଧାଇଛନ୍ତି, ਬਹੁਰਿ ਨ ਲੇਖਾ ਪੁਛਿ
ਜੋ ਜੋ ਪੀਵੈ ਸੋ ਤ੍ਰਿਪਤਾਵੈ ॥ଯେ କେହି ବି ଏହି ହରି-ରସକୁ ପାନ କରେ, ସେ ପ୍ରସନ୍ନ ରହିଥାଏ। ਅਮਰੁ ਹੋਵੈ ਜੋ ਨਾਮ ਰਸੁ ਪਾਵੈ ॥ଯିଏ ନାମ ରସକୁ ପ୍ରାପ୍ତ କରିନିଏ, ସେ ଅମର ହୋଇଯାଏ। ਨਾਮ ਨਿਧਾਨ ਤਿਸਹਿ ਪਰਾਪਤਿ ਜਿਸੁ ਸਬਦੁ ਗੁਰੂ ਮਨਿ ਵੂਠਾ ਜੀਉ ॥੨॥ନାମର ନିଧି ତାହାକୁ ମିଳିଥାଏ, ଯାହାର ହୃଦୟରେ ଗୁରୁଙ୍କ ବାଣୀ ବାସ କରିଥାଏ ॥2॥ ਜਿਨਿ ਹਰਿ ਰਸੁ ਪਾਇਆ ਸੋ
ਰੇਨੁ ਸੰਤਨ ਕੀ ਮੇਰੈ ਮੁਖਿ ਲਾਗੀ ॥ଯେତେବେଳେ ସନ୍ଥଙ୍କ ଚରଣର ଧୂଳି ମୋ’ କପାଳରେ ଲାଗିଛି, ਦੁਰਮਤਿ ਬਿਨਸੀ ਕੁਬੁਧਿ ਅਭਾਗੀ ॥ସେତେବେଳେ ମୋର ଦୁଷ୍ଟ ବୁଦ୍ଧି ଆଉ କୁବୁଦ୍ଧି ଲୁପ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି। ਸਚ ਘਰਿ ਬੈਸਿ ਰਹੇ ਗੁਣ ਗਾਏ ਨਾਨਕ ਬਿਨਸੇ ਕੂਰਾ ਜੀਉ ॥੪॥੧੧॥੧੮॥ହେ ନାନକ! ଏବେ ମୁଁ ସତ୍ୟ ଘରେ ବସିଅଛି ଆଉ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଯଶୋଗାନ କରୁଅଛି। ମୋର ଅନ୍ତଃ ମନରୁ ମୋର ମିଥ୍ୟା ମଧ୍ୟ ନାଶ ହୋଇଯାଇଛି ॥4॥111॥18॥
ਜੀਇ ਸਮਾਲੀ ਤਾ ਸਭੁ ਦੁਖੁ ਲਥਾ ॥ଯଦି ମୁଁ ନିଜ ମନରେ ତାହାଙ୍କ ଚିନ୍ତନ କରେ, ମୋର ସମସ୍ତ ଦୁଃଖ ନିବୃତ୍ତ ହୋଇଯାଇଥାଏ। ਚਿੰਤਾ ਰੋਗੁ ਗਈ ਹਉ ਪੀੜਾ ਆਪਿ ਕਰੇ ਪ੍ਰਤਿਪਾਲਾ ਜੀਉ ॥੨॥ମୋର ଚିନ୍ତାର ରୋଗ ଓ ଅହଙ୍କାରର ଯନ୍ତ୍ରଣା ଦୂର ହୋଇଯାଇଛି ଆଉ ପ୍ରଭୁ ସ୍ଵୟଂ ହିଁ ମୋର ପାଳନ ପୋଷଣ କରିଥାନ୍ତି ॥2॥ ਬਾਰਿਕ ਵਾਂਗੀ ਹਉ ਸਭ ਕਿਛੁ ਮੰਗਾ ॥ବାଳକ ଭଳି ମୁଁ ଭଗବାନଙ୍କୁ ସବୁ
ਥਿਰੁ ਸੁਹਾਗੁ ਵਰੁ ਅਗਮੁ ਅਗੋਚਰੁ ਜਨ ਨਾਨਕ ਪ੍ਰੇਮ ਸਾਧਾਰੀ ਜੀਉ ॥੪॥੪॥੧੧॥ହେ ନାନକ! ଯେଉଁ ପତି-ପ୍ରଭୁ ଅଗମ୍ୟ ଏବଂ ଅଗୋଚର ଅଟନ୍ତି, ସେ ସେହି ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀର ସର୍ବଦା ସ୍ଥିର ରହିବା ବାଲା ସୁହାଗ ବନିଯାନ୍ତି। ପତି-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ପ୍ରେମ ସେହି ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀର ଆଧାର ବନିଯାଏ ॥4॥4॥11॥ ਮਾਝ ਮਹਲਾ ੫ ॥ମାଝ ମହଲା 5 ॥ ਖੋਜਤ ਖੋਜਤ ਦਰਸਨ ਚਾਹੇ ॥ ਭਾਤਿ ਭਾਤਿ ਬਨ ਬਨ ਅਵਗਾਹੇ ॥ମୁଁ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ବନରେ