ਮੋਹਿ ਰੈਣਿ ਨ ਵਿਹਾਵੈ ਨੀਦ ਨ ਆਵੈ ਬਿਨੁ ਦੇਖੇ ਗੁਰ ਦਰਬਾਰੇ ਜੀਉ ॥੩॥ଆପଣଙ୍କ ଦରବାର ଦେଖିବା ବିନା ମୋତେ ନିଦ ଆସେ ନାହିଁ କି ମୋର ରାତି ବିତେ ନାହିଁ। ਹਉ ਘੋਲੀ ਜੀਉ ਘੋਲਿ ਘੁਮਾਈ ਤਿਸੁ ਸਚੇ ਗੁਰ ਦਰਬਾਰੇ ਜੀਉ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ମୁଁ ପୂଜ୍ୟ ଗୁରୁଙ୍କ ସଚ୍ଚା ଦରବାର ପାଖରେ ତନ ଓ ମନରେ ସମର୍ପିତ ଅଟେ ॥1॥ରୁହ॥ ਭਾਗੁ ਹੋਆ ਗੁਰਿ ਸੰਤੁ ਮਿਲਾਇਆ ॥ମୋର
ਧਨੁ ਧਨੁ ਹਰਿ ਜਨ ਜਿਨਿ ਹਰਿ ਪ੍ਰਭੁ ਜਾਤਾ ॥ସେହି ହରିଙ୍କ ସେବକ ଧନ୍ୟ ଅଟେ, ଯିଏ ହଋ-ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ବୁଝିଯାଇଛି। ਜਾਇ ਪੁਛਾ ਜਨ ਹਰਿ ਕੀ ਬਾਤਾ ॥ମୁଁ ଏପରି ସେବକକୁ ହରିଙ୍କ କଥା ପଚାରୁଛି। ਪਾਵ ਮਲੋਵਾ ਮਲਿ ਮਲਿ ਧੋਵਾ ਮਿਲਿ ਹਰਿ ਜਨ ਹਰਿ ਰਸੁ ਪੀਚੈ ਜੀਉ ॥੨॥ମୁଁ ଅନେକ ଚରଣ ଦବାଏ ଆଉ ସ୍ଵଛ କରେ ଓ ଧୋଇଥାଏ; ହରିଙ୍କ ସେବକ ସହିତ ଭେଟ କରି ମୁଁ
ਮਾਝ ਮਹਲਾ ੪ ॥ମାଝ ମହଲା 4 ॥ ਹਰਿ ਗੁਣ ਪੜੀਐ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗੁਣੀਐ ॥ଆମେ ହଋ-ପରମେଶ୍ଵରଙ୍କ ମହିମା ହିନ ପଢିବା ଉଚିତ ଆଉ ହରିଙ୍କ ମହିମା ହିଁ ଚିନ୍ତନ କରିବା ଉଚିତ ଅଟେ। ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮ ਕਥਾ ਨਿਤ ਸੁਣੀਐ ॥ସର୍ବଦା ହିଁ ହରିନାମର କଥା ଶୁଣିବା ଉଚିତ ਮਿਲਿ ਸਤਸੰਗਤਿ ਹਰਿ ਗੁਣ ਗਾਏ ਜਗੁ ਭਉਜਲੁ ਦੁਤਰੁ ਤਰੀਐ ਜੀਉ ॥੧॥ତଥା ସନ୍ଥଙ୍କ ସଭାରେ ମିଶି ହରିଙ୍କ ମହିମା-ସ୍ତୁତି
ਰਾਗੁ ਮਾਝ ਚਉਪਦੇ ਘਰੁ ੧ ਮਹਲਾ ੪ରାଗ ମାଝ ଚଉପଦ ଘରୁ 1 ମହଲା 4 ੴ ਸਤਿਨਾਮੁ ਕਰਤਾ ਪੁਰਖੁ ਨਿਰਭਉ ਨਿਰਵੈਰੁ ਅਕਾਲ ਮੂਰਤਿ ਅਜੂਨੀ ਸੈਭੰ ਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥ସବୁର ମାଲିକ ଏକ ଅଟନ୍ତି, ତାହାର ନାମ ସତ୍ୟ ଅଟେ, ସେ ସୃଷ୍ଟିର ରଚନା କରିବା ବାଲା ସର୍ବଶକ୍ତିମାନ, ନିର୍ଭୟ, ଶତୃହୀନ, ଅକାଳପୁରୁଷ, ଅଯୋନି ଏବଂ ସ୍ଵୟଂଭୂ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାଙ୍କ ଲବଧି ଗୁରୁଙ୍କ କୃପାରୁ ହୋଇଥାଏ। ਹਰਿ ਹਰਿ ਨਾਮੁ ਮੈ
ਸ੍ਰੀਰਾਗ ਬਾਣੀ ਭਗਤ ਬੇਣੀ ਜੀਉ ਕੀ ॥ଶ୍ରୀ ରାଗ ବାଣୀ ଭଗତ ବେଣୀ ଜି ॥ ਪਹਰਿਆ ਕੈ ਘਰਿ ਗਾਵਣਾ ॥(ପ୍ରସ୍ତୁତ ପଦକୁ ପହରେ ବାଣୀର ସ୍ଵରରେ ଗାନ କରିବାର ଆଦେଶ ଦିଆଯାଇଛି) ੴ ਸਤਿਗੁਰ ਪ੍ਰਸਾਦਿ ॥ଇଶ୍ଵର ଏକ ଅଟନ୍ତି, ଯାହାକୁ ସଦଗୁରୁଙ୍କ କୃପା ଦ୍ଵାରା ପାଇପାରିବା। ਰੇ ਨਰ ਗਰਭ ਕੁੰਡਲ ਜਬ ਆਛਤ ਉਰਧ ਧਿਆਨ ਲਿਵ ਲਾਗਾ ॥ହେ ମାନବ! ଯେବେ ତୁମ ମାତୃ ଗର୍ଭରେ ଥିଲ ମୁଣ୍ଡର
ਐਸਾ ਤੈਂ ਜਗੁ ਭਰਮਿ ਲਾਇਆ ॥ହେ ପ୍ରଭୁ! ଆପଣ ହିଁ ଏହି ଭଳି ଜଗତକୁ ଭ୍ରମରେ ରଖିଛନ୍ତି। ਕੈਸੇ ਬੂਝੈ ਜਬ ਮੋਹਿਆ ਹੈ ਮਾਇਆ ॥੧॥ ਰਹਾਉ ॥ହେ ପ୍ରଭୁ! ମାୟା ଜଗତକୁ ନିଜ ମୋହରେ ଫସାଇ ରଖିଛି, ଜଗତ ଏହି ଭେଦକୁ କିପରି ବୁଝିପାରିବ? ॥1॥ରୁହ॥ ਕਹਤ ਕਬੀਰ ਛੋਡਿ ਬਿਖਿਆ ਰਸ ਇਤੁ ਸੰਗਤਿ ਨਿਹਚਉ ਮਰਣਾ ॥କବିରଜୀ କହନ୍ତି ଯେ ହେ ପ୍ରାଣୀ! ତୁ ପାପୀକୁ ତ୍ୟାଗ କର, କାରଣ
ਹਰਿ ਭਗਤਾ ਨੋ ਦੇਇ ਅਨੰਦੁ ਥਿਰੁ ਘਰੀ ਬਹਾਲਿਅਨੁ ॥ଭଗବାନ ଭକ୍ତଙ୍କୁ ଆନନ୍ଦ ପ୍ରଦାନ କରନ୍ତି ଆଉ ସେମାନଙ୍କୁ ନିଜର ଅଟଳ ଘରେ ସ୍ଥିର କରି ବିରାଜମାନ କରିଥାନ୍ତି। ਪਾਪੀਆ ਨੋ ਨ ਦੇਈ ਥਿਰੁ ਰਹਣਿ ਚੁਣਿ ਨਰਕ ਘੋਰਿ ਚਾਲਿਅਨੁ ॥ସେ ପାପୀଙ୍କୁ ସ୍ଥିର ରହିବା ଦିଅନ୍ତି ନାହିଁ ଆଉ ବାଛି ବାଛି ନର୍କରେ ପକାନ୍ତି। ਹਰਿ ਭਗਤਾ ਨੋ ਦੇਇ ਪਿਆਰੁ ਕਰਿ ਅੰਗੁ ਨਿਸਤਾਰਿਅਨੁ ॥੧੯॥ଭଗବାନ ନିଜ ଭକ୍ତଙ୍କୁ ବହୁତ
ਮਃ ੩ ॥ମହଲା 3 ॥ ਸਬਦਿ ਰਤੀ ਸੋਹਾਗਣੀ ਸਤਿਗੁਰ ਕੈ ਭਾਇ ਪਿਆਰਿ ॥ସୁହାଗିନୀ ଜୀବ-ସ୍ତ୍ରୀ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଇଚ୍ଛାରେ ପ୍ରେମ ପୂର୍ବକ ନାମରେ ମଗ୍ନ ରହିଥାଏ ਸਦਾ ਰਾਵੇ ਪਿਰੁ ਆਪਣਾ ਸਚੈ ਪ੍ਰੇਮਿ ਪਿਆਰਿ ॥ସେ ସତ୍ୟ ପ୍ରେମ ଦ୍ଵାରା ନିଜ ପତି-ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସାଥିରେ ସର୍ବଦା ହିଁ ରମଣ କରିଥାଏ। ਅਤਿ ਸੁਆਲਿਉ ਸੁੰਦਰੀ ਸੋਭਾਵੰਤੀ ਨਾਰਿ ॥ସେ ବଡ ସୁନ୍ଦର ରୂପ ବାଲୀ ସୁନ୍ଦରୀ ଏବଂ ଶୋଭାବାନ ନାରୀ ଅଟେ। ਨਾਨਕ
ਜਿਨ ਕਉ ਹੋਆ ਕ੍ਰਿਪਾਲੁ ਹਰਿ ਸੇ ਸਤਿਗੁਰ ਪੈਰੀ ਪਾਹੀ ॥ଯାହା ଉପରେ ପରମାତ୍ମା ଦୟାଳୁ ହୋଇଥାନ୍ତି, ସେ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ଠାରେ ନତମସ୍ତକ ହୋଇଥାଏ। ਤਿਨ ਐਥੈ ਓਥੈ ਮੁਖ ਉਜਲੇ ਹਰਿ ਦਰਗਹ ਪੈਧੇ ਜਾਹੀ ॥੧੪॥ଲୋକ ତଥା ପରଲୋକରେ ତାହାର ଚେହରା ଉଜ୍ଜଳ ହୋଇଥାଏ, ସେ ପରମାତ୍ମାଙ୍କ ଦରବାରରେ ପ୍ରତିଷ୍ଠାର ପୋଷାକ ଧାରଣ କରି ଯାଇଥାଏ। ॥14॥ ਸਲੋਕ ਮਃ ੨ ॥ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 2 ॥ ਜੋ ਸਿਰੁ ਸਾਂਈ ਨਾ
ਸਲੋਕੁ ਮਃ ੩ ॥ଶ୍ଳୋକ ମହଲା 3 ॥ ਸਤਿਗੁਰੁ ਸੇਵੇ ਆਪਣਾ ਸੋ ਸਿਰੁ ਲੇਖੈ ਲਾਇ ॥ଯେଉଁ ବ୍ୟକ୍ତି ନିଜେ ସଦଗୁରୁଙ୍କ ସେବା କରିଥାଏ, ସେ ନିଜ ମୁଣ୍ଡ ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଲେଖାରେ ଲଗାଇଦିଏ, ଅର୍ଥାତ, ସେ ନିଜ ଜନ୍ମ ସଫଳ କରିଦିଏ। ਵਿਚਹੁ ਆਪੁ ਗਵਾਇ ਕੈ ਰਹਨਿ ਸਚਿ ਲਿਵ ਲਾਇ ॥ଏପରି ମନୁଷ୍ୟ ଅହଂକାର ନାଶ କରି ସତ୍ୟ ସ୍ୱରୂପ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ପ୍ରୀତିରେ ଲୀନ ରହିଥାଏ। ਸਤਿਗੁਰੁ ਜਿਨੀ ਨ ਸੇਵਿਓ